Chanca

Afgelopen zondag ben ik met Dina, Jennifer en Lourdes naar Chanca geweest, het dorpje waar Dina vandaan komt en waar Lourdes woont. Lourdes is een nichtje van Dina en zij heeft twee weken bij ons gelogeerd, omdat het in januari en februari zomervakantie is in Cusco en omgeving.
Om half 6 ’s morgens hebben we een taxi gepakt naar de vertrekhalte van de vrachtwagen. Om 6.00 uur Peruaanse tijd (6.30/6.45) vertrokken we richting Chanca. Helemaal blij kwam Dina vertellen dat ze voor ons speciale plaatsen had weten te regelen, namelijk voorin de vrachtwagen naast de chauffeur. Anders hadden we 3 uur moeten staan, wat op zich ook niet erg was.. maar een zitplaats is natuurlijk wel wat comfortabeler. Na 3 uur rijden over onverharde wegen, stromende beekjes en langs schitterende natuur kwamen we in haar dorpje aan. Chanca bestaat uit een paar huizen en een schooltje waar de kinderen basis onderwijs krijgen.
We werden opgewacht door de zus van Dina en Lourdes was natuurlijk erg blij om haar mamma weer te zien. De familie heeft twee huizen, eentje waar ze koken en eentje waar ze slapen. Toen we in het ‘kook’ huis aankwamen was het wel even back to basic. Het hele huis (+/- 20 m2) liep vol met cavia’s, een paar kippen, 2 jonge katjes en een hond. Verder hebben ze geen elektriciteit, alleen een soort van gloeilamp die met speciale gelegenheden aanmag. Het koken gaat ook heel anders dan wij gewend zijn. Ze hebben van die grote potten en pannen en dan maken ze een vuurtje en daar koken ze op. Ik weet eigenlijk niet waar ze dat vuur mee maken. We kregen meteen een kop met groen uitziende thee, waarbij ik een beetje m’n bedenkingen had, maar het is onbeleefd om het te weigeren, dus maar gewoon gedronken en het was op zich wel te doen en daarnaast was het ook lekker warm. Daarna kregen we een bord met soep en voor deze speciale gelegenheid werd er ook cavia geserveerd! Ik denk dat ze wel een stuk of 30 cavia’s hadden rondlopen.. dus ja twee meer of minder maakt dan ook niet zoveel uit. Ik heb er nu een foto van gemaakt!! Alleen jammer dat ze z’n hoofd er afgehakt hebben.. dus hij staat er onthoofd op. Dina en ik zaten te eten en ondertussen liepen de cavia’s aan je voeten te snuffelen of ze liepen er overheen…wow wat een ervaring, ongelofelijk!!
De huizen waar de mensen inwonen zijn wel van steen, maar wel behoorlijk koud. Ik was ook maar wat blij dat ik genoeg kleren aan had getrokken. Grappig is dat ze in de tuin varkens en koeien rond hebben lopen. Plattelander dan dit kan volgens mij niet…
Na het eten hadden alle kindjes zich verzameld bij het huis van de zus van Dina. Het was wel lastig communiceren omdat ze alleen maar Quechua spreken, wat echt totaal niet lijkt op Spaans. Dus heb ik aan iedereen ‘Iman sutiki’ (hoe heet je) gevraagd en iedereen begroet met Ajjijantsjo (hallo, alles goed?) De man van Dina d’r zus spreekt wel een beetje Spaans, dus heb ik daar wel redelijk mee kunnen communiceren.

De neefjes en nichtjes van Dina zien er echt goed uit vergeleken bij andere kinderen uit het dorp. Ik voelde me van binnen wel even een moment verdrietig worden toen ik die kinderen zag. Je beseft je op zo’n moment hoeveel geluk je gehad hebt dat je in Nederland geboren bent en dat je kunt studeren en een goede toekomst voor de boeg hebt. Deze kinderen krijgen basis onderwijs, maar niemand kan op z’n tiende jaar schrijven of lezen. Verder zullen deze kinderen nooit verder komen dan het dorp waarin ze geboren zijn en zullen ze verder leven op de manier die ze van hun ouders geleerd hebben. Dat betekend kei hard werken, en alles wat ze verbouwen meteen verkopen. Dit betekend dat ze zelf niet genoeg eten hebben, wat tot gevolg heeft dat er ook ondervoedde kindjes tussenlopen met zo’n enorme buik. Verder zullen ze waarschijnlijk ook nooit Spaans leren en mochten ze dan toch hun geluk in Cusco willen gaan zoeken dan zal dat waarschijnlijk uitlopen op een fiasco. Omdat ze de taal niet beheersen en geen goede educatie hebben gehad zullen ze nooit fatsoenlijk werk vinden en verder is er in Cusco ook veel discriminatie ten opzichte van Indigenas (indianen). Veel vrouwen belanden dan bij een rijkere familie waar ze schoonmaken, koken, voor het gezin zorgen en dit vaak tegen slechte behandeling en een schamel loon. Ik weet nu hoe goed Dina en Jenny het hebben bij de familie waar ik woon. Ze krijgen heel goed te eten, ze kunnen zich elke dag douchen en ze worden heel netjes behandeld door de familie.

Wat ik ook triest vond om te zien was een meisje van 20 jaar met twee kleine kindjes. Omdat ze maar voor één melk heeft, leeft de oudste die anderhalf tot twee jaar is al een driekwart jaar op water met suiker, wat tot gevolg heeft dat hij helemaal niet gezond is.
Ook liep er nog een jongetje van 10 tussen met het syndroom van Down. Op het eerste gezicht ziet hij er best wel normaal uit, maar als je hem ziet bewegen en hoort praten merk je dat hij anders is dan de rest. Helaas is er ook voor dit kindje niet de zorg die hij nodig heeft en wordt hij een beetje aan z’n lot overgelaten en moet hij maar een beetje mee huppelen met de rest van de kindjes.
Verder zitten er een aantal kindjes tussen in de leeftijd van vier tot tien jaar die geen ouders meer hebben en worden opgevangen door iemand anders uit het dorp. Van één meisje is de moeder bijvoorbeeld overleden bij de bevalling. Deze kindjes zijn denk ik wel de armste kindjes van het hele dorp en zien er ook heel erg vies uit.

Dit dorp heeft nog nooit hulp gehad en ze zijn ook niet bekend met toeristen. Ze vonden mij dan ook erg interessant, omdat ik blank ben en blond haar heb. Degenen die nog nooit in Cusco geweest zijn, hadden dus ook nog nooit een toerist gezien. Ze vonden mij erg lang en ook vonden ze m’n haar en ogen erg mooi, dat was op zich wel grappig.

Nu wil ik graag wat voor deze kindjes doen en ga ik schriften, pennen, schoenen, kleding, eten, melk etc. voor ze kopen. Ik zat eerst nog te denken om voor iedereen een tandenborstel en tandpasta te kopen, dit gebruiken ze namelijk nooit. Maar ik ben bang dat ze het maar één keer zullen gebruiken en daarna niet meer, omdat ze het niet gewend zijn. Verder zit ik nog te denken wat ik voor dat jongetje met het syndroom van Down kan kopen. Mochten jullie ideeën hebben dan zijn die natuurlijk altijd welkom! Op 25 maart zal ik teruggaan naar het dorp met al deze spullen. Mijn gastouders waren daar erg enthousiast over en willen ook meehelpen en misschien gaan we met z’n allen in de auto naar het dorp toe. Dan kan Mauricio het dorp ook zien en op z’n school aangeven dat dit dorp hulp nodig heeft. De scholen in Cusco bieden namelijk ook hulp aan arme dorpen in de Andes. Verder waren er op m’n werk ook al wat enthousiaste mensen die schriften en/of pennen willen kopen.
Mochten jullie het leuk vinden om ook mee te helpen dan zou dat natuurlijk hartstikke gaaf zijn! Ik denk dat het het handigst is als jullie dan geld naar mij overmaken, omdat dingen met de post versturen lang duurt en de spullen hier ook vier keer goedkoper zijn als in Nederland. Voor 80 cent (20 eurocent) koop je hier al schriften en voor 5 sol (1,25) heb je een paar open schoenen. Ik ga dan op een zondag met Dina naar El Molino toe (zwarte markt) om al deze spullen te kopen!

Op de terugweg zijn we nog een half uur gestopt bij een ander dorp, omdat het daar feest was. Er zouden stierengevechten gehouden worden… maar die heb ik gelukkig niet gezien, omdat we voor die tijd alweer verder gingen richting Cusco. Wel heb ik er een paar foto’s van gemaakt. Dit feest werd gehouden, omdat zondag het einde van het carneval was.

Toen ik ’s middags weer terug was in Cusco was ik helemaal kapot van alle indrukken en de reis en ik heb die nacht dan ook erg goed geslapen!

Dit is het weer even voor nu!

Groetjes vanuit Cusco!!
Monique

Rekeningnummer: 12.70.44.124

Mochten jullie het leuk vinden om post te sturen...:D mijn adres hier is:

Fam. Cacares
Monique van Tol
Jr. Pumacahua 202-a
Tawantinsuyo
Cusco
Peru