Nieuwe avonturen!

Hier weer een nieuw berichtje, dit keer vanuit Potosi!

Afgelopen maandag waren we nog steeds in La Paz. We zijn toen ´s morgens naar het Coca Museum geweest en dat was echt heel interessant! We weten nu alle ins en outs van de Coca en Cocaine en Monica en ik hebben hier coca chocolade taart geproefd! Erg lekker, smaakt voornamelijk naar chocola met een coca bijsmaak.

´s Middags hebben we een bustour door het zuiden van La Paz gemaakt en hebben we echt een hele andere kant van La Paz gezien! Het zuiden bestaat uit allemaal mooie huizen, netjes verzorgde straten en parkjes. Hier wonen veel buitenlanders en veel Bolivianen met geld. Doordat deze mensen zo´n 1000 meter lager wonen als het centrum van La Paz (4000 meter) is het hier ook meteen 10 graden warmer. We zijn toen doorgereden naar Valle de la Luna zie foto´s, dat was ook erg mooi.

´s Avonds de bus gepakt naar Uyuni en vanaf Oruro zo´n 7 uur over onverharde wegen gehobbeld. Echt ongelofelijk dat hier bijna geen geasfalteerde wegen zijn. De bus reed als een gek over de weg en als er een kuil was verminderde hij even vaart om vervolgens weer als een gek door te scheuren. Compleet door elkaar geschud kwamen we in Uyuni aan, maar desondanks wel goed geslapen in de bus!

De volgende dag hebben we een tour geboekt naar het zoutmeer en toen begon de ellende...
De tour begon goed, we zaten met nog 3 Ierlandse meiden in de groep. We hadden een gids die net zo goed onze opa had kunnen zijn en vol goede moed vertrokken we met onze toyota jeep naar de zoutvlaktes. Onze eerste stop was bij een treinen kerkhof. Onze ´opa´ gids was hier heel enthousiast over maar wij vonden het niet zo heel erg bijzonder haha... Daarna zijn we doorgereden naar de zoutvlaktes en dat was echt prachtig!! 12.800 km2 aan zoutvlakte... oftewel oneindig, zover als je kon kijken zag je zout. Het smaakte trouwens ook echt naar zout :-) hahaha. We hebben eerst een zouthotel bezocht en toen zijn we doorgereden naar een eiland waar onze gids een lunch ging koken en wij heel veel foto´s gingen maken.
Ongeveer een half uur voordat we bij ons zouthostal aan zouden komen stopte de auto er opeens mee... de slang tussen de koelvloeistof en de motor was kapot gegaan. Gelukkig kwam er al snel een andere Jeep aan. Uiteindelijk bleek dat ze eerst ergens een nieuwe slang moesten gaan zoeken en dus zei onze gids heel droog: ´nou meiden, geniet van een mooie zonsondergang we zullen met zo´n 2 uur weer terug zijn´. Okay, daar stonden we dan.. gelukkig was het mooi weer en konden we ons goed vermaken met nog meer foto´s. De gids kwam inderdaad na zo´n 1,5 - 2 uur terug en waren we nog voor het donker in ons hostal. Het hostal was erg basic maar ook erg gezellig.
De volgende dag zijn we om 6 uur opgestaan en vol goede moed aan het programma begonnen. Helaas kwamen we om 9.30 ´s morgens met pech stil te staan midden in de woestijn en omdat onze ´opa´ gids niet zo snel kon rijden waren we dus de een na laatste groep. Er bleek iets mis te zijn bij het voorwiel. Wat precies... ik heb geen idee maar het was niet makkelijk te repareren. Onze gids heeft de hele dag onder de auto gelegen zonder succes. Gelukkig kwam er na 3 uur een Chileense auto aangereden, wij die gestopt en onze ´Chileense vrienden´ hebben tot 16.00 geprobeerd om onze auto te repareren maar tevergeefs. Die Chileense mannen waren echt onwijs aardig, ze hebben ons zelfs nog een kist met mango´s cadeau gedaan. Uiteindelijk hebben ze de drie Ierse meiden meegenomen richting Chili en bleven Annette, Monica en ik achter met onze ´opa´ gids. Om 17.00 zagen we een vrachtwagen onze kant opkomen en heeft die gelukkig het probleem kunnen fixen waardoor we om 17.30 teruggereden zijn naar het dichtsbijzijnde dorp ´San Juan´. Hier hebben we geslapen en flink gebaald omdat onze hele tour in de soep was gelopen. Uiteindelijk hebben we besloten om de volgende dag terug te gaan naar Uyuni en de tour te laten voor wat het was. De zoutvlaktes hadden we gelukkig gezien en dat was het belangrijkste.
Wat betreft de geisers, hotsprings, en lagoons is het super balen dat we die niet gezien hebben, maar wie weet een andere keer.

Afgelopen donderdag kwamen we ´s morgens weer aan in Uyuni en daar hebben Annette en ik afscheid van Monica genomen en direct de bus gepakt naar Potosi. We zaten in een lokale bus en het was op zich wel weer een hele belevenis. De wegen waren niet geasfalteerd, maar ze waren wel overal aan het werk. Dus regelmatig vloog je bijna tegen het plafond aan als de bus weer een heuvel opscheurde. Onze buschauffeur was nogal dwars en reed gewoon overal doorheen en schopte zelfs nog een keer ruzie met de wegwerkers. Op een gegeven moment lag er een lama op de weg te slapen en besloot de buschauffeur om toch maar even te stoppen gelukkig.

Rond 17.00 kwamen we aan in Potosi en daar hebben we via de Lonelyplanet een fantastisch hostal gevonden! Koala Den, heel gezellig, huiselijk sfeer, heerlijke dus, goede bedden, kortom: helemaal perfect.
We zijn toen ´s avonds bij een heel gezellig restaurantje wezen eten en jeetje, wat is het hier koud in Potosi! Maar goed Potosi is dan ook wel de hoogste stad ter wereld op 4070 meter hoogte!

Vanmorgen zijn we om 7.30 opgestaan want vandaag zouden we de mijnen gaan bezoeken, hetgeen wat je gedaan moet hebben als je in Potosi bent. En werkelijk dit is echt een ongelofelijke ervaring. We werden om 8.15 opgehaald bij ons hotel en als eerste gingen we naar een huis om mijnwerkerskleren en laarzen op te halen. Toen iedereen z´n tenue aanhad gingen we naar een straat toe met mijnwerkerswinkeltjes. Hier kregen we 10 minuten terroristenles over hoe je dynamiet kunt laten ontploffen en op welke manieren je nog meer explosies kunt veroorzaken. We hebben in deze winkeltjes ook frisdrank, dynamiet en coca bladeren voor de mijnwerkers gekocht. Ook liet onze gids ons een populaire mijnwerkersdrank proeven: 96% pure alcohol, wow dat is echt ongelofelijk sterk. Maar mijnwerkers drinken veel en dat komt vooral ook door de slechte omstandigheden waaronder ze werken en de kracht die ze nodig hebben om het werk vol te houden.

Daarna gingen we door naar een soort van fabriek waar de uitgehouwde stenen door de mijnwerkers gebracht worden. In deze fabriek scheiden ze de mineralen van elkaar en dan gaat het natuurlijk vooral om het zilver. Eerst kwamen we bij allemaal machines die chemische stoffen produceren om het zilver te onderscheiden van de rest en daarna zagen we de baden met zilver.
In Boliva wordt eigenlijk al het zilver direct geexporteerd omdat ze zelf geen industrialisatie hebben.

Vervolgens kwamen we aan bij de mijn die we zouden gaan bezoeken. Met z´n zessen en 2 gidsen gingen we de mijn in en het eerste stuk was goed te doen. Een smalle gang met een treinspoor waar je gewoon rechtop kon lopen. In de mijn zat ook nog een museum waar je van alles kon lezen over de geschiedenis enzo.

Daarna begon de tour pas echt... eerst gingen we ´Tio´ bezoeken, de duivel. De mijnwerkers vereren hem omdat ze geloven dat onder de grond de duivel woont en hij bepaald of je geluk of ongeluk tegenkomt. ´Tio´ is een pop gemaakt van klei met 2 duivelsoren, een sigaret in z´n mond en allemaal bierblikjes, coca bladeren en andere offers om zich heen heeft liggen.

Daarna gingen we dalen via hele smalle gangetjes waar je bukkend en soms kruipend doorheen moest. Onderweg kwamen we nog mijnwerkers tegen die de eerste 7 uur werken van de dag erop hadden zitten en pauze gingen houden. Zij zouden 5 uur later weer terugkomen om nog eens 7 uur te gaan werken. Deze mijnwerkers kouwen de hele dag op cocabladeren, zodat ze niet hoeven te eten en ook bijna niet hoeven te drinken. Dit betekend dat ze ook niet naar de wc hoeven, want dat is eigenlijk niet mogelijk in de mijn en daarnaast kan het ook gevaarlijk zijn om met urine slechte gassen te creeren.
In de mijnen zitten dus ook slechte gassen verstopt en als je daarin hakt kun je binnen een paar uur dood zijn, dit is dan ook de grootste oorzaak van sterfte onder de mijnwerkers. Dit jaar zijn er tot nu toe 19 mijnwerkers overleden doordat ze verkeerde gassen ingeademd hebben en in 2007 waren dat 49 mijnwerkers.
Op dit moment werken er nog zo´n 2000 kinderen in de mijnen, dit komt doordat ze heel arm zijn en door hun familie de mijnen ingstuurd worden of doordat hun vader in de mijnen is overleden en zij de plek van hun vader in moeten nemen. Deze kinderen gaan ´s morgens naar school en werken dan van ´s middags tot ´s avonds in de mijn... echt verschrikkelijk. Zeker als je je bedenkt dat de lucht echt super slecht is hier en het best moeilijk ademenen is. Daarnaast horen kinderen natuurlijk huiswerk te maken, te spelen en op tijd te gaan slapen zodat ze uitgerust naar school kunnen.

Wij zijn in totaal zo´n 50 meter gedaald en dat was echt best wel spannend als je je bedenkt dat er geen weg uit is als je beneden bent en je een mondkapje op moet doen tegen het stof en het best lastig ademen is. Daarnaast is het op sommige plekken ook heel heet. Op een gegeven moment was er een plek waar iemand aan het werken was... wij daarheen en we moesten echt 5 meter over de grond kruipen omdat het stuk waar we onderdoor moesten maar zo´n 30 cm hoog was. Daar eenmaal aangekomen voelde ik me wel een beetje geschokt. De mijnwerker zat boven in een hoekje in de rotsen te hakken en hij had het echt heel zwaar. Hij was een explosie aan het voorbereiden, dus hebben we hem dynamiet en frisdrank gegeven.

Daarna zijn we weer terug naar boven gegaan en ik voelde me toch wel weer opgelucht toen ik veilig buiten stond! Het was echt een ongelofelijke ervaring die ik nooit meer zal vergeten.

Na heerlijk gedoucht en wat gegeten te hebben zijn we naar ´La casa de las monedas´ gegaan. In de 16e eeuw was Potosi een van de belangrijkste steden ter wereld, er werd hier heel veel geld gedrukt. Al dit geld werd tot aan Europa toe getransporteerd. Tegenwoordig koopt Bolivia z´n geld in Canada en Duitsland.
De stad had ook veel meer inwoners dan bijvoorbeeld Londen in die tijd. Het geldhuis is tegenwoordig een museum en dus hebben we hele oude machines bekeken waar ze het geld mee drukte en zelfs zelf nog een munt geslagen!
Grappig was dat er op dit moment een expositie is in het museum over de Europese Unie. Heel grappig om te zien dat allemaal mensen naar het museum gaan om te kijken hoe euro´s eruit zien, oude geldsoorten uit Europa voor de tijd van de Euro en hoe de Europese Unie in elkaar zit.

Vanavond hebben we lekker wat gegeten en morgen zullen we richting Sucre gaan. Hier gaan we dan natuurlijk mijn verjaardag vieren :-)

Een heel lang verhaal deze keer, maar ik heb ook weer zoveel beleefd!

Tot snel en veel liefs,

Monique